Siła cierpliwego znoszenia jest wystarczająca na każdą niedolę.

Jak zostało wyjaśnione w Pierwszej Stacji Dwudziestego Pierwszego Słowa, moc cierpliwego znoszenia, którą Wszechmogący Allah dał człowiekowi, jest wystarczająca na każdą niedolę, o ile nie jest marnowana na bezpodstawne lęki. Jednak przez przewagę złudzeń, zaniedbanie człowieka i jego wyobrażanie sobie, że to przemijające życie jest wieczne, człowiek marnuje swoją siłę cierpliwości na przeszłość i przyszłość. Jego wytrzymałość nie jest równa niedolom teraźniejszości i zaczyna narzekać. To tak, jakby – broń Boże! – skarżył się na Wszechmogącego Allaha przed ludźmi. W najbardziej nieuzasadniony, a nawet szalony sposób narzeka i demonstruje swój brak cierpliwości.

Jeśli miniony dzień przyniósł nieszczęście, to cierpienie już minęło, a pozostał tylko spokój; ból zniknął, a pozostała przyjemność z jego ustania; kłopoty minęły, a nagroda pozostała. Dlatego nie należy narzekać, lecz dziękować za radość. Nie należy urażać się na nieszczęście, lecz je pokochać. Przemijające życie przeszłości staje się wiecznym i błogosławionym życiem dzięki nieszczęściu. Myślenie o minionym bólu wyobraźnią i marnowanie w ten sposób części swojej cierpliwości jest szaleństwem.

Jeśli chodzi o dni, które mają nadejść, ponieważ jeszcze nie nadeszły, myślenie teraz o chorobie lub nieszczęściu, które będzie się w nich znosić, i okazywanie niecierpliwości, jest również głupotą. Powiedzenie sobie „Jutro lub pojutrze będę głodny i spragniony” i ciągłe picie wody oraz jedzenie chleba już dziś to czyste szaleństwo. Podobnie, myślenie o nieszczęściach i chorobach, które mają nadejść w przyszłości, ale teraz nie istnieją, cierpienie z ich powodu już teraz, okazywanie niecierpliwości i uciskanie siebie bez żadnego przymusu, to taka głupota, że nie zasługuje już na litość i współczucie.

Krótko mówiąc, tak jak wdzięczność zwiększa boskie błogosławieństwo, tak narzekanie zwiększa nieszczęście i usuwa wszelkie okazje do współczucia.

Podczas Pierwszej Wojny Światowej błogosławiona osoba w Erzurum została dotknięta straszną chorobą. Poszedłem ją odwiedzić, a ona powiedziała mi, gorzko narzekając: „Nie mogłem położyć głowy na poduszce i spać przez sto nocy”. Byłem bardzo zasmucony. Nagle przyszła mi do głowy myśl i powiedziałem:

„Bracie, sto trudnych dni, które spędziłeś, są teraz jak sto szczęśliwych dni. Nie myśl o nich i nie narzekaj; raczej spójrz na nie i bądź wdzięczny. Jeśli chodzi o przyszłe dni, ponieważ jeszcze nie nadeszły, zaufaj swojemu Współczującemu i Miłosiernemu Panu. Nie płacz, zanim zostaniesz pobity, nie bój się niczego, nie nadawaj niebytu koloru bytu. Myśl o obecnej godzinie; twoja siła cierpliwego znoszenia wystarczy na tę godzinę. Nie postępuj jak oszalały dowódca, który oczekuje wzmocnienia na swoim prawym skrzydle przez siły wroga, które przechodzą na jego stronę z lewego skrzydła, a następnie zaczyna rozpraszać swoje siły w centrum na lewo i prawo, zanim wróg dołączy do niego po prawej stronie. Wróg następnie niszczy jego centrum, osłabione, minimalnymi siłami. Bracie, nie bądź jak on. Zmobilizuj wszystkie swoje siły na tę obecną godzinę i myśl o boskim miłosierdziu, nagrodzie w życiu przyszłym oraz o tym, jak twoje krótkie i przemijające życie przekształca się w długą i wieczną formę. Zamiast gorzko narzekać, dziękuj z radością”.

Bardzo ulżony, powiedział: „Chwała i dziękuję Allahowi, moja choroba jest teraz dziesiątą częścią tego, co była wcześniej”.